Küçük bir güneş ışığıydı yola
çıkmayı körükleyen. Küçük bir işaretti yolculuğu çekici kılan. Küçük bir
sevinçti sonuçta yaşatan.
Büyük bir adımdı atılan. Büyük bir
istikrardı kötümserliği savan.
Çocuktuk bir zamanlar. Oyunlar oynardık, yorulmazdık.
Çocuğuz hala aslında;
büyüklerimiz yanımızda olabildiği sürece.
Karamsarlığı hayatımızdan çıkarmamız gerektiğini aşılamışlardı bize onlar. En büyük inancınız bu olsun demişlerdi olumsuzlukların karşısında.
Ne yapsak da, ne yapsalar da seviyorduk birbirimizi. Yorulsak da yürümeye devam ederek… koşabileceğimizi düşünerek…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder