“Ağladım, ağladım, ağladım.” diyor biri. Dışa vuramadığım, içimde biriktirdiğim ne varsa; hepsini döküyorum ortaya dercesine. Bitmek tükenmek bilmeyen bir hezimetin ortasında kayboldum diyerek sesleniyor birilerine. Sesini duyurabildiğine şüphe etmiyor; ama… Aması yok!
Çaresizlik içinde parçalanıyor küçük yüreğim, büyük yürekleri de dağlayarak…
“Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum.” demeye devam ediyor aynı biri. Ağladıkça daha mı iyi, daha mı kötü olduğunu irdelemeden; sadece ağlayacağını vurguluyor gözyaşlarının istikrarı ile.
“Olmuyor ki.” diyor o biri. Sonra susuyor. Susarak anlattıklarının anlaşılmasını umarak, umduğunun gerçekleşeceğini bilerek…
Umduklarının gerçekleştiğine tanık olurken yaşadığı şu günlerde; yüzünde neşeli, kalbinde buruk bir gülümseme ile devam ediyor sözlerine aynı biri. Kulağında eskilerde keşfettiği bir müzik, aklında düşleri, gözlerinin önünde peşinden koşulacak hedefler.
“Avaz avaz bağırıyorum şimdi.” diyor o biri. Sesini duyurabildiğinden emin olarak umutlarını uçuruyor bir bir. İç huzur her şeye tanık olurken “Yine, yeniden, yeniliklere, yinelenenlere!” diyor usulca.
Geçmişle geleceğin bugündeki harmanlaması olan bu yazı da burada bitiyor. Yerini şarkıya bırakarak el sallıyor ekrandan ekrana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder