üzerinde bir engel, öncelikle erişilmesi gereken bir şey, bitmemiş bir iş, hizmet edilecek zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat başlayacaktı. Sonunda anladım ki bu engeller benim hayatımdı." diyerek kim bilir kaçımızı özetlemiş. Ben şöyle gözümün önünden geçirdim de hayatımı, gerçekten de iyi tanımlama benim için.
Her şeyin istenildiği gibi gittiği bir hayat olabilir mi acaba? Her şeyden memnun olabilen insanlar var mıdır mesela? Biz mi büyütüyoruz yoksa olan biteni.
Alfred D. Souza bu sözü söylediyse ve bu sözde kendimizi bulabiliyorsak elbette ki haklılık payı vardır, öyle değil mi?
Hemen hemen hepimiz yakınırız engellerden, istediğimize ulaşamamaktan. Elimizden geleni yaparız çoğu zaman; ama yine de ters giden bir şeyler olur. Demek ki birilerinin daha çabalaması gerekiyor. Hayatımız sadece kendi yaptıklarımızla şekillenmiyor galiba, dolaylı etkilendiğimiz durumlar da olmalı.
Sözü okuduğumda oturup düşündüm, yarım kalan ne çok şey varmış hayatımda meğer. Tadına tam varacakken elimden kayıp giden, mutluluğunu eksik yaşayabildiğim, sadece hayal olarak bir köşede sıkışıp kalan ve daha tanımlayamadığım niceleri… Her gün bir öncekinden daha iyi geçecek, bir gün bu engel de kalkacak derken yıllar hızla akıp geçiyor. Sayıları sabit kalsa yine iyi; biri bitiyor biri başlıyor ve bir sonraki her zaman daha ağır oluyor. Bunlar da benim yaşamam gerekenlermiş diyerek kendimi teselli ettiğim de rutin bir durum artık. Hayatım bu benim. Kaçınılmaz gerçekleriyle benim hayatım.
Hep kötü şeyler olmuyor elbette; fakat okuduğum sözün etkisinde kalarak sadece bunları yazmak lazımdı. Hayat acısıyla tatlısıyla güzel, her şeye rağmen gülümsemek de yine bizim elimizde.
Engellerin aşılması için ihtiyacımız olan güç bizimle olsun ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder