Hoş Geldin Anlamsız Huzur

Detaylara takılıp kaldığım zamanlarda düşünme eylemini bırakacağıma dair karar alırım. Her şey üzerime geldiğinde biraz nefes almak için en iyisinin düşünmemek olduğunun farkına varırım. Bir iki gün ya da birkaç hafta aldığım kararı uygular sonra yeniden başlarım irdelemeye. En ince ayrıntıları tekrar tekrar yeniden sorgularım. “Düşün düşün nereye kadar” desem de kendi kendime, bir türlü beceremem düşünmeyi bırakmayı. İçim rahat etmez. Kayıtsız kalmak hoşuma gitmez.

Bu aralar biraz tersi oluyor. Düşünmekten yoruldum veya tek taraflı düşünmenin kimseye yararı olmadığını anladım. Sebebi her ne olursa olsun ben artık anlam aramayı bıraktım. En azından bunu yapabilmeyi yürekten istiyorum.

Anlamsız gelmeye başladı bazı şeyler. Gereğinden fazla büyütmemek lazımmış verilen değerleri. Bunu geç mi anladım yoksa kötünün iyisi de vardır mı desek bilemedim. Nedense tahammül sınırlarım zorlandı ve boşa kürek çekmenin kas bile yapamayacağını yazdım beynimin her köşesine. Hal böyle olunca anlamsızlık büyüdü de büyüdü.

Anlamsız hissetmek güzelmiş aslında. Neye olduğu belli olmayan şapşal bir tebessüm, sebebi belirsiz bir mutluluk, hiçbir şeyi kafaya takmayan bir rahatlık… Sonuç mu? Muhteşem bir huzur. Gitme benden sebepsiz yere gelen huzur. Kal ki böyle, tebessümlerimin gerçekliğine kaptırayım kendimi.