Bazen hıçkıra hıçkıra ağlamak işten değildir. Fakat o an ağlanmamalıdır, bu daha doğrudur. Kimse için değil kendisi için uygun görmez kişi bunu. O sırada kendisiyle savaş halindedir. Kavga ediyordur kendisiyle, yıkıp yakıyordur. Belli etmemek istercesine gülmeye zorlar kendisini. Sahte bir tebessüm yerleşir dudaklarının kenarına.Hemen hemen herkesin bir kere bile olsa yaşadığı bir durumdur bu. Gözyaşları gözlerde birikmeye başlar; ama akıtılmaz. Yanaklardan süzülmesine izin verilmez. Biriktikçe birikirler, ses titremeye başladığından konuşma eylemi bırakılmaya çalışılır. Göz iyice dolduğunda bir damla kayar yanaktan. O damlayla kavga başlar bu sefer. “Neden düştün ki sen yerinden?” dese de sahibi damla bu, anlar mı hiç kavgadan.
Gözlerin güzelliği o sırada ortaya çıkar, garip taraflarından biri de budur. Kıpkırmızı olmuş bir çift göz, süzülmek için sırada bekleyen gözyaşı havuzu sakinleri, pırıl pırıl parlayan gözbebekleri… Masum olunabilen nadir zamanlardan biridir belki de bu haller. Sahtesi olmuyordur belki de. Ağlamanın en zevkli yerinde kocaman bir gülümsemeyi yüzüne yerleştirebilenler işi biliyorlar. Ne dersiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder