Sevgili bozuk anksiyete mimledi beni, yine müzik seçeceğim. Bu defa daha zor, geride bırakılanlara ithafen olacak birazda.
Mim konusu şöyle: Ölürken arka fonda bir şeyler çalınma imkanı olsa bu ne olurdu?
Ölüm için söyleyebileceklerim biraz fazla aslında. Kalana mı gidene mi zor, derin bir konu. Giden gittiğine değil de arkasında bıraktıklarına içerler sanki. Yani ben kendimi düşünecek olsam bu dünyadan kurtulduğuma sevinebilirim. Hayır tabii ki ölmek için can atmıyorum; ama ailemi, sevdiklerimi yaşlı gözlerle bırakmak istemiyorum.
Konuyu görür görmez aklıma iki şarkı geldi. Biri Kazım Koyuncu’ dan İşte Gidiyorum. Burada… Diğeri Barış Manço’ dan Elveda Ölüm. Burada…
Aslında sevdiklerime söylemek istediklerimi bir çırpıda aktarabileceğim şarkı olsaydı ne iyi olurdu. Kestiremediğim o ölüm gününden önce söyleyemediklerimi duyurabilseydim çevremdekilere. Onları ne kadar sevdiğimi, unutulmaz anlarımı, kırdığım zamanlar için özürlerimi, yaşattıkları güzellikler için teşekkürlerimi, desteklerinin değerlerini… Anlatmak istediğim o kadar çok şey olurdu ki… Uzun zamandır; sesini duymadıklarım, gözlerinin içine baka baka sohbet edemediklerim, beraber gülüp beraber ağlayamadıklarım, zor anlarında yanına gidemediklerim, kırıldığımda belli edemediklerim… Hayatımdaki herkese elveda diyebileceğim bir şarkı yok maalesef, varsa da benim aklıma gelmedi. Aklımdan geçenlerin hepsini ifade eden olmazdı zaten, farkındayım.
Ben de sizleri mimliyorum ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder